اردی‌بهشت٬ دومین امشاسپند و زیباترین آن هاست. او نگهبان زمین است و فروزه‌ای از قانون هورمزدی و برپاکننده‌ نظم در زمین و هستی است. او نماد و ضامن نظام مادی و معنوی اخلاقی در هردو جهان است و پاسداری از میثاق‌ها را بر عهده دارد. این امشاسپند نه تنها نظم را در روی زمین برقرار می‌سازد، بلکه حتی نگاهبان نظم پردیس و دوزخ نیز هست.

امشاسپند اردی‌بهشت پاسدار و نگهبان آتش است. این امشاسپند آنقدر برای زرتشتیان گرامی و محترم بود که آن‌ها آتش را به عنوان نماد او مقدس می پنداشتند، به طوری که ایرانیان زرتشتی در چشم اقوام دیگر قومی آتش پرست جلوه می‌کردند.

دشمن بزرگ او «دُروگ‌دیو» است که سهمگین‌ترین دیو است و ریشه تمام ناراستی‌ها و نادرستی‌ها و نماد تمام ارتش اهریمن است.

اردی‌بهشت با مرگ و دیوان و جادو و پلیدی و تمام موجوداتی که با نظم اهورایی می‌ستیزند دشمن است و نابودشان می‌کند اما در عین حال آنچنان بزرگوارست که مراقبت می‌کند که دیوان٬ بدکاران را در دوزخ بیش از آنچه سزایشان است تنبیه نکنند.

این امشاسپند در زبان اوستایی اَشَه‌وَهیشتَه (Asha Vahishta) و در زبان پهلوی اَرْت‌وَهیشْت (artha Vahisht) و در زبان پارسی میانه اَردوهیشت (Ardwahišt) نامیده می‌شود. اشه واژه‌ای است که معنی آن بسیار گسترده است: راستی و درستی، تقدس، قانون و آیین ایزدی، پاکی. «وهیشت» نیز صفت برترین است یعنی بهترین. پس معنی واژه اردی‌بهشت «بهترین راستی ودرستی» است.

در باور زرتشتیان کسانی که او را نمی شناسند از بهشت محرومند زیرا که از کل نظم هورمزد بیرونند و از مفهوم راستی بی‌خبرند و در نتیجه احتمال این که در دام اهریمن و ناراستی بیفتند زیاد است. 

یاران اساطیری او ایزدان سروش، آذر، بهرام و نریوسنگ هستند. گل پونه (مرزنگوش) گل ویژه اوست.

در گاهﺷماری زرتشتی، برج دوم هر سال خورشیدی و روز سوم هر برج به نام این امشاسپند است. روز سوم اردیبهشت ماه (=اردیبهشت‌روز از اردیبشهت‌ماه) جشن اردیبهشتگان برگزار می شود. 

زرتشتیان همچنین، زمان نیمروز (رپیثوین) را متعلق به امشاسپند اردی‌بهشت می دانند و در نماز نیمروز از او یاد می‌کنند. سومین یشت اوستا به نام "اردی‌بهشت‌یشت" مختص اوست و در این یشت، او زیباترین امشاسپند خوانده شده است.