جشن ها، آیین ها و گاهشمارهای باستانی

هر یک از آیین گزاران بزرگ برای پرستش خدای یکتا قبله یا پرستش سویی معین کرده تا در هنگام نیایش با خداوند رو به سوی آن کنند تا اولا هنگام نماز گروهی قانون و ترتیب خاصی باشد . ثانیا با نگاه کردن به یک سمت و یک نقطه تمام قوای فکری پرستش کننده یکجا متمرکز شده و بدینوسیله بتواند بر خیالات نفسانی غلبه نماید .

قبله تمام مسلمانان کعبه است و بعلاوه شيعيان مهری را که از خاک تربت است جلو خود می گذارند و به عبادت می پردازند. 

ساختمان کليسای عيسويان طوری است که محراب کليسا رو به مغرب است. در نتيجه عيسويان هنگام نماز در کليسا رو به شرق و خارج از کليسا مقابل عکس عيسی و حضرت مريم و يا صليب مقدس به پرستش می پردازند. 

پرستش سو (قبله) زرتشتيان نور و روشنايی می باشد بهر شکلی که تجلی نمايد خواه اين نور از خورشيد و ماه آغاز شد و هم اکنون رو به شعله آتش و يا چراغ فروزان هم می توان نیایش کرد.

در ضمن بر زرتشتيان امر شده است که چهار آخشيج را که عبارت از آتش و آب و باد و خاک باشد احترام بگذارند .

و هم‌ اوست که نیایش‌ها و دعاهای مردمان را به بارگاه اهوره‌مزادا می‌رساند (یسنا ۳۶:۱:۲:۷۷) در یسنا، چندین دفعه آتش پسر اهوره‌مزدا خوانده شده‌ است و از پنج نوع آتش نام رفته‌است: آتش بهرام، آتش تن مردمان و چهار پایان، آتش رستنی‌ها، آتش ابرها، آتش گرزمان (یسنا:۱۱)

بررسی نهایی :

بنابراین ازین نوشتارهای گوناگون می توان دریافت که زرتشتیان خدای یگانه را با نام اهورامزدا ستایش و پرستش می کنند و آفرینش جهان را از او می دانند. اما همانگونه که در آیین های دیگر مقدساتی وجود دارد در دین زرتشتی هم آتش محترم و مقدس شمرده می شود. اما از آنجا که اشو زرتشت نخستین پیام آفرین خرد و یکتاپرست هستند، اگر بپنداریم که زرتشتیان خدا پرست نبوده و آتش را ستایش می کرده اند با خرد و نوشته های تاریخی مذهبی جور در نمی آید. پرستش آتش به معنی نگهداری از آتش است.

در شاهنامه چنین آمده است:

نیا را همی بود آیین و کیش 

پرستیدن ایزدی بود پیش

نگویی که آتش پرستان بدند 

پرستنده پاک یزدان بدند

بدان گه بدی آتشی خوبرنگ 

چو مر تازیان راست محراب سنگ