بازمانده های (بقایای) یک شهر باستانی دوره هخامنشی در شهرستان (ولسوالی) شولگره ایالت باستانی بلخ در سال ۱۳۸۷خورشیدی پیدا و شناسایی شد. به باور کارشناسان دیرینگی (قدمت) این شهر به دو هزار و ۵۰۰ سال می رسد و مربوط ‌به ادوار هخامنشی می باشد.

 

کار بررسی‌ها بدست باستان شناسان افغانی و فرانسوی روی گرفت . از بررسی‌ها آنچنین برداشت م

ی شود که کهن ترین آتشکده در کرانه رود بلخ در نزدیکی چشمه شفا شولگره این ایالت در آن دوران ساخته شده باشد و بقایای این شهر و کهن ترین آتشکده زرتشتی در دامنه اباختریک و نیمروز کوه رو به روی پل پیکان شهرستان شولگره بلخ پیدا شد.

 

این شهر با دیواری به درازی (طول) چندین کیلومتر و پهنای ۱۳متر محصور می باشد و بخش جنوبی در برگیرنده دژ (قلعه) ارتشی (نظامی) است. چنین گمام می رود (به‌نظر می رسد)، پاره (قسمت) پایین دیوار از سنگ و بالای آن از خشت خام ساخته شده که درازا و پهنای هر خشت ۴۰ سانتیمتر و کلفتی آن ۱۰ سانتیمتر می باشد. ساختمان آتشکده در بخش زیستنی (مسکونی) شهر از سنگ ساخته شد و پاره بالای آن ویژه افروختن آتش است، که از بیرون دیده می شود.

 

هخامنشیان ۵۵۰ تا ۳۳۰ پیش از زادروز (میلاد) مسیح در ایران باستان فرمانروایی کردند و بخش گسترده (وسیعی) از جهان کهن (دنیای قدیم) را زیر چیرگی (سلطه) خود داشتند. برخی ها هخامنشیان را نخستین امپراطور در تاریخ جهان می دانند. 



درنگاره : سید خشنود حسینی بلخی باستان شناس جوان و پرتلاش هنگام پیداکردن یکی از یافته ها که سنگ نگاره با نخش (نقش) پهلوان یا پادشاه سوارکاری در نبرد با کرگدن یا اژدهایی دیو پیکر است